ای گشته خجل پری و حور از از مهستی گنجوی رباعی 39

1 دل کو که به نامه شرح غم آغازم یا جان ز درد با سخن پردازم

2 از بی‌دلی و بی‌خبری کاغذ و کلک می‌گیرم و می‌گریم و می‌اندازم

1 در ره چو بداشتم به سوگندانش از شرم عرق کرد زخ خندانش

2 پس بر رخ زرد من بخندید به لطف عکس رخ من فتاد بر دندانش

1 در خانهٔ تو آن چه مرا شاید نیست بندی ز دل رمیده بگشاید نیست

2 گویی همه چیز دارم از مال و منال آری همه هست آنچه می‌باید نیست