دوش ارنه وقارت به از انوری ابیوردی رباعی 392

1 ساقیا بادهٔ صبوح بیار دانهٔ دام هر فتوح بیار

2 قبلهٔ ملت مسیح بده آفت توبهٔ نصوح بیار

1 دلم را انده جان می‌ندارد چنان کاید جهانی می‌گذارد

2 حدیث عشق باز اندر فکندست دگر بارش همانا می‌بخارد

1 در همه مملکت مرا جانیست هر زمان پای‌بند جانانیست

2 در کنارم به جای دمسازی تا سحرگه ز دیده طوفانیست