قصد به جان کرده از حکیم نزاری قهستانی غزل 221

1 قصد به جان کرده ای ای دل محنت پرست دیده نهادی به صبر ، دوست بدادی ز دست

2 بس که بسر برزدی دست به حسرت ولیک سود ندارد دریغ ، صید چو از دام رست

3 سینه ی مجروح را وصل چو مرهم نهاد ضربتِ پیکان هجر ، باز جراحت بخست

4 رغبت دنیا مکن ؛ دوست بدنیا مده هرکه ثباتیش هست دل بجهان در نبست

5 دور زمانت اگر تا بفلک برکشد هم کُنَدَت عاقبت زیرِ گِل این خاک پست

6 یکدم اگر یافتی کُنجی و اهل دلی حاصل آن یکدم است ، هرچه در ایٌام هست

7 بی هنر عیب جوی ، غیبت ما گو بگوی کِی بملامت رود مهر که در دل نشست

8 روز قیامت بهوش ، باز نیاید هنوز هرکه به حلقش رسد جرعه ی جام الست

9 چاشنی ای یافته ست بی سببی نیست هم موجب شیرینی است ، شور نزاری مست