به شمعی کو صبا کرده به خلوت، از عرفی شیرازی غزل 565

1 به شمعی کو صبا کرده به خلوت، خانه‌ای داری که از تنهایی‌ات غم نیست گر پروانه‌ای داری

2 از این خلوت‌نشینی کم نگردد هستی حسنت که آنجا هم ز خون مجرمان پیمانه‌ای داری

3 مرا این آتش از داغ جدایی بیشتر سوزد که می‌گویند جا در محفل بیگانه‌ای داری

4 ز آسیب نظر گر می‌گریزی در دلم بنشین که آنگه خالی از نامحرمان کاشانه‌ای داری

5 به شرط آنکه ناید گردی از خاکسترش بیرون طلب کن جان من گر جان‌فشان پروانه‌ای داری

6 نخواهی دید عرفی تا قیامت روی هشیاری که این مستی ز شوق نرگس مستانه‌ای داری