1 زهی از خار خارت شعله در جان، گلستان‌ها را ز لعلت، مهر خاموشی به لب، سوسن زبان‌ها را

2 بهار عارضت هر گوشه، صد بی‌خانمان دارد زدند آتش ز شوقت، عندلیبان آشیان‌ها را

1 غم چو در سینه لنگر اندازد دیده در موج خون در اندازد

2 ز غبار دلم، قضا وقتیست طرح دنیای دیگر اندازد

1 گذشته است ز گردون لوای رفعت ما گرفته روی زمین، آفتاب شهرت ما

2 شکسته رنگی تن، کرده بر جهان روشن که خاک زر شود از کیمیای صحبت ما