ای زلف به تاب دوست تاب از همام تبریزی رباعی 17

1 دوست آن دارد و آن است که جان می‌بخشد مهربانی به دل اهل دلان می‌بخشد

2 عقل و جان هر که کند پیشکش دلبر خویش گوهر و لعل به دریا و به کان می‌بخشد

1 دلم شکست بدان زلف‌های پرشکنش که زیر هر خم زلفش صد انجمن دارد

2 هزار جان گرامی فدای یک نفسش که رهگذر نفسش زان لب و دهن دارد

1 هر که او عاشق جمال بود شاهدش خود گواه حال بود

2 گر بود پاکباز شاهد نیز پاک و روشن‌تر از زلال بود