کو جوانی تا فدای عشق خوبان از همام تبریزی غزل 204

1 کو جوانی تا فدای عشق خوبان کردمی بار دیگر عمر خود در کار ایشان کردمی

2 کاشکی بر جای هر مویی دلی بودی مرا تا بر آن زلف عبیرافشان دل افشان کردمی

3 کاشکی من باغبان گلستانش بودمی تا دهان بخت را چون غنچه خندان کردمی

4 گر میسر می‌شدی چشم مرا دیدار دوست کی نظر در چشمه خورشید تابان کردمی

5 با سگان کوی او بر خاک اگر بنشستمی کافرم گر آرزوی تخت سلطان کردمی

6 شیوه مردان نباشد عشق پنهان باختن ورنه من ز اغیار حال خویش پنهان کردمی

7 در جوانی عشق‌بازی‌ها فراوان کرده‌ام گر به پیری طاقتم بودی دو چندان کردمی

8 گر بر دلدار ره بودی دلم را چون همام جان به روز عید وصل دوست قربان کردمی