خیل غمت بجور و جفا ملک از اسیری لاهیجی غزل 107

1 خیل غمت بجور و جفا ملک جان گرفت دل تن نهاد و دامن شادی روان گرفت

2 ای دل ره عدم چو گرفتی از آن میان جانم ز هستی تو کناری نهان گرفت

3 آید همیشه اشک بدریوزه پیش تو اوسایل است و راه نشاید برآن گرفت

4 دل مرکب قرار بمیدان عشق تاخت چون شهسوار درد تو آمد عنان گرفت

5 تا لذت شراب غمت یافت کام جان سرخوش شد و بمصطبه پای دنان گرفت

6 چون حسن تو بحور و بغلمان ظهور کرد زاهد چنان هوای جنان از چنان گرفت

7 زلف تو داشت جان اسیری ببند خویش رویت بصد لطافتش آخر ضمان گرفت