ای بندهٔ بالای تو زرین از فروغی بسطامی غزل 217

1 ای بندهٔ بالای تو زرین کمری چند منت کش خاک قدمت تاجوری چند

2 سر منزل عشاق تو جا نیست که آن جا بالای هم افتاده تنی چند و سری چند

3 هم از سر عشاق و هم از سینهٔ مشتاق عشق از پی شمشیر تو دارد سپری چند

4 بر روی کسی بخت گشاید در دولت کو منظر زیبای تو بیند نظری چند

5 مست آمدم از میکدهٔ عشق تو بیرون تا واقف از این نکته شود بی خبری چند

6 تا بر غم روی تو گشادم در دل را بر روی من از عیش گشادند دری چند

7 فریاد که شد از دل سنگین تو نومید آهی که در آن بود امید اثری چند

8 یا تلخ مکن کام من از زهر تغافل یا آن که بیار از لب شیرین شکری چند

9 اکنون که تر و خشک جهان قسمت برق است آن به که فراهم نکنی خشک و تری چند

10 بیداد بتان خون مرا ریخت فروغی افغان که شدم کشتهٔ بیدادگری چند