تو که خورشید جهانی از جهان ملک خاتون غزل 1260

1 تو که خورشید جهانی به جهان می تابی از چه رو با من بیچاره چنین در تابی

2 آخر ای جان چه سبب همچو سر زلف بتان با من دلشده دایم تو چنین برتابی

3 آخر ای دیده مهجور ستم دیده چرا ........................................... ابی

4 من به حسرت نگران تو و مردم گویند بر لب دجله و مشتاق چرا بر آبی

5 مرغ عشق تو به اشکم همه شب غوطه زند گر جهان آب بگیرد چه غمش مرغابی

6 هیچ دانی تو که خون خورده ای از دیده ی ما ای سهی سرو از آن روی چنین سیرابی

7 گفتم ای دل برو و گوشه درویشی گیر تا به کی رشته امّید وصالش بافی

8 او ندارد سر ما چند نشینی بر خاک ز آتش عشق بگو تا به کی این بی آبی

9 چون که شد در سر غفلت نفس ای عمر عزیز هیچ روزی دگرت نیست مگر دریابی

10 هیچ دانی که مرا قافله ی عمر گذشت همچنان از سر غفلت تو چنین در خوابی

11 مگر از فیض الهی برسد کام جهان ورنه ای دل تو به بحر غم بی پایابی