ای آنکه جفا عادت دیرینه از مشتاق اصفهانی رباعی 37

1 بر بلبل آنچه از ستم باغبان گذشت کی از جفای خار و ز جور خزان گذشت

2 گامی نرفته خار جفا دامنم گرفت پنداشتم کز آن سر کو می‌توان گذشت

1 خضاب از خون عاشق کن نگاری کرده‌ام پیدا نگار سر و قد گلعذاری کرده‌ام پیدا

2 بتی من جسته‌ام کز چهره‌اش پیداست نور حق عجب آیینه و آیینه‌داری کرده‌ام پیدا

1 به دل چگونه توان داغ عشق پنهان داشت به پنبه آتش‌سوزان نهفته نتوان داشت

2 نشد نصیبم از آن بوسه چه حالست این که تشنه مردم و لعل تو آب حیوان داشت