تو آن گلی که ز چشم و دلم چمن از سلیم تهرانی غزل 941

1 تو آن گلی که ز چشم و دلم چمن داری ز آب و آینه، چون عکس، پیرهن داری

2 ز من مپرس که این دلشکستگی ز کجاست ز خود بپرس که چشمان دلشکن داری

3 مکن به ماه من ای آفتاب همچشمی خوش است روی تو، اما کی آن بدن داری

4 در آتشند مقیمان بزم او چو سپند درآ به محفل اگر شوق سوختن داری

5 کلاه شعله بود آشیانه ی بلبل چه فکر خانه در اطراف این چمن داری؟

6 خدا غریب مرا آفریده چون عنقا چه مانده ای به غریبی تو چون وطن داری؟

7 سرت چو لاله بود خوشتر از همه اندام به سر هوای که ای شمع انجمن داری؟

8 ز حرف رنگم اگر خنده آیدت چه عجب که زعفران چو گل صبح در دهن داری

9 رفیق اهل تجرد نمی توانی شد چو باد مصر اگر بوی پیرهن داری

10 چه گفتگو عبث ای مدعی کنی به سلیم سخن جواب تو گوید اگر سخن داری