تو را تا نباشد گرانمایه از حزین لاهیجی مثنوی 18

1 تو را تا نباشد گرانمایه ای به از خامشی، نیست پیرایه ای

2 نداری زبان سخن گستری چرا مستمع را، جگر می خوری؟

3 به گفتار، ضایع مکن خویش را مشوران دل حکمت اندیش را

4 حزین، ار چه گفتار در شان توست سخن، کار کلک زبان دان توست

5 خمش کن، که گوهر شناسنده نیست بهای خزف ریزه و دُر یکی ست

6 ستاینده خواهد نیوشنده ای تو بیهوده تا چند، کوشنده ای؟

7 ز داننده، کم گفتن اکنون نکوست جهان پر ز نادان بسیار گوست

8 گذشتند یاران معنی گرای چو رهرو نبینی مجنبان درای

9 نهفتن سخن را ز نابخردان صواب است، مگشای بیجا زبان