1 ای دلاویزتر از رشته جان کا کل تو برده سوی تو دلم موی کشان کاکل تو

2 سنبل غالیه سایست چو صبا شانه زده شده بر خرمن گل مشک فشان کا کل تو

3 داده از کار فرو بستة من موی بموی خبر آن طرة دلبند و نشان کاکل تو

4 همچو شمشاد که از باد به پیچ افتد و تاب در تو پیچیده و افتاده چنان کاکل تو

5 گر بسازند گل از غالیه و آب حیات هم نشابد که بشویند به آن کاکل تو

6 عود خوش بو بود و مشک ولیکن ز همه بر سر آمد چو بر آمد ز میان کاکل تو

7 دل که دزدید سر زلف تو از دست کمال برده و در زیر کله کرد نهان کاکل تو