سزای چون تو گلی گرچه نیست خانه از رهی معیری غزل 17

1 سزای چون تو گلی گرچه نیست خانه ما بیا چو بوی گل امشب به آشیانه ما

2 تو ای ستاره خندان کجا خبر داری؟ ز ناله سحر و گریه شبانه ما

3 چو بانگ رعد خروشان که پیچد اندر کوه جهان پر است ز گلبانگ عاشقانه ما

4 نوای گرم نی از فیض آتشین‌نفسی است ز سوز سینه بود گرمی ترانه ما

5 چنان ز خاطر اهل جهان فراموشیم که سیل نیز نگیرد سراغ خانه ما

6 به خنده‌رویی دشمن مخور فریب رهی که برق خنده‌زنان سوخت آشیانه ما