از این ره می روی رویت به من کن از فایز بیتی‌ 317

1 بتم سرپنجه با لوح و قلم زد زمین و آسمان از نو به هم زد

2 پس پرده درآمد یار فایز چو خورشیدی که از مشرق علم زد

1 به رویش زلف اندر پیچ و تابست همان این اضطراب از التهابست

2 از آن فایز سیه فام است زلفش که دایم در جوار آفتابست

1 بتا بیژن‌صفت در چه گرفتار منیژه‌وار اگر هستی وفادار

2 کمند زلف بگشا چون تهمتن تو فایز را ز چاه غم برون آر