کو می شوقی که دل مست جنون آید برون از عرفی غزل 534

1 باز آتش غم دست در آغوش رخس ماست دشنام و طرب قفل گشای نفس ماست

2 جمازه ی ما تا به ره کعبه روان است رقصان همه از ذوق نوای جرس ماست

1 نوشیم شربتی که شکرها درو گم است داریم عزلتی که سفرها درو گم است

2 صد روشنی است در تتق تیره روزنم فیروز شام من که سحرها درو گم است

1 امید صلح از آن با شکیب ایوب است که دشمن آشتی انگیز و دوست محجوب است

2 همین عطیه به هر حال خوشدلم دارد که هر چه رفت به عنوان خیر محسوب است