ای روان گشته ز چشمم از جهان ملک خاتون غزل 1409

1 ای روان گشته ز چشمم ز فراقت جویی ز چه از خون جگر در طلب مه رویی

2 شب دیجور به امّید سحر بیدارم بو که از زلف تو آرد به دماغم بویی

3 تا به گرد رخ تو زلف چو چوگان دیدم در سر کوی تو سرگشته منم چون گویی

4 گر زند ناوک دلدوزم از آن غمزه مست چه تفاوت کند از دست کمان ابرویی

5 کسی ندیدست به عالم چو نگارم شوخی دلبری لاله رخی سنگ دلی مه رویی

6 مشکل اینست که دل برد ز دستم ناگاه نیست جز لطف ویم در دو جهان دلجویی

7 گرچه برگشت چو بخت از من بیچاره هنوز نفروشم به همه ملک جهانش مویی