ای به خورد و خواب از حکیم نزاری قهستانی غزل 1113

1 ای به خورد و خواب قانع هم‌چو حیوان از غذای یک نفس زین چارچوبِ طبعِ حیوانی برآی

2 آدمی مانی ولیکن آدمی سیرت نه ای دیو پیکر نیستی اما که هستی دیو رای

3 خود گرفتم باصره‌ ت را قفل حیرت بسته‌اند امتحان را چشمِ دل بر آینه ی عبرت گشای

4 عالمِ باقی و فانی را به هم نسبت مکن روزکی چند ار خوشت باشد درین فانی سرای

5 گر نکو نامیت می‌باید مجوی آزارِ خلق کز ستم‌گاری نشد با فرّه ی ایزد همای

6 رستگاری با کم آزاری توانی یافتن با کم آزاران نشین و با کم‌آزاران گرای