تو را سزاست ببالا لباس از آشفتهٔ شیرازی غزل 1216

1 تو را سزاست ببالا لباس دارائی بکوب نوبت وحدت بکاخ یکتائی

2 تو حسن داری و خوبان بخویش مغرورند تو گنج بخشی و قارون بلاف دارائی

3 بصیرت از تو در این پرده دید مردم چشم وگرنه کس نشنیده زپیه بینائی

4 اگر که قدرت تو پشه ای برانگیزد فتد زهیبت او پیل از توانائی

5 اگر زحسن خود او را نه بسته ای زیور چگونه یوسف مصری کند خودآرائی

6 بکنه ذات تو هرگز نبرده ره امکان بگو حکیم بنه فکر خام سودائی

7 پی شناختنت معترف بعجز احمد مگر تو در صفت خویش خود بفرمائی

8 مظاهر تو نبی و علی و اولادش از این ظهور مگر در میان ما آئی

9 پناه میبرد آشفته بر در حیدر که از کرم در رحمت بر اوی بگشائی

10 مدر تو پرده آشفته را بپنجه عدل روا مدار زدرویش خویش رسوائی