1 ای اهل نظر کشتهٔ تیر نگه تو خون همه در عهدهٔ چشم سیه تو

2 هر جا که خرامان گذری با سپه ناز شاهان همه گردند اسیر سپه تو

3 ملک دل صاحب نظران زیر و زبر شد زان فتنه که خفته‌ست به زیر کله تو

4 یعقوب اگر چاه زنخدان تو بیند بی خود فکند یوسف خود را به چه تو

5 خورشید فروزنده شبی پرده‌نشین شد کآمد به در از پرده مه چارده تو

6 زلف و رخت از بهر همین دل کش و زیباست تا فرخ و میمون گذرد سال و مه تو

7 من چاره چشم تو خود هیچ ندانم الا که علاجش کنم از خاک ره تو

8 گر خون مرا چشم تو بی جرم بریزد بینم گنه خویش و نبینم گنه تو

9 ترسم که پس از کوشش بسیار فروغی رحمی به گدایان نکند پادشه تو