1 ای قبه معلق چرخ دگر شدی زان تا به اوج چشمه خورشید بر شدی

2 قائم به محوری نه عجب گر طنابهات آمد شهاب وار که چرخ دگر شدی

3 دردم که جمله چو آتش بود سموم گوئی گریز گاه نسیم سحر شدی

4 مانی با بر روز مطر از طنابها بندی بسی طویله لؤلؤ چو بر شدی

5 هستی سیه سپید بسان همای از آنک تا سایه گسترانی و گسترده تر شدی

6 هر روز اگر برآئی از منزلی سزد زیرا که تو بدوز ضیا چون قمر شدی

7 با لون و شکل کوه بلوری از این سبب چون کوه پیش خاص ملک با کمر شدی

8 تا ساخت از تو مرکز خویش آفتاب ملک الحق بسی ز خرگه مه خوبتر شدی

9 هستی تو ایستاده به یک پای پیش او زان بر سرای پرده سیاره بر شدی