تو مرا هم‌نفسِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 1108

1 تو مرا هم‌نفسِ دیرینه من همان احمدکِ پارینه

2 هم‌چنان است که بر آهن و سنگ نقش اخلاص توام بر سینه

3 هر کجا مهر و محبت باشد درنگنجد سرِ مویی کینه

4 باده ی شوق و شرابِ کهنه آن حلال است ولیکن این نه

5 مرغِ دل در قفسِ سینه ی ما دانه ی عشق خورد نی چینه

6 پوش ما هیچ تفاوت نکند گر نسیج است اگر پشمینه

7 نوش باید که بود آماده اگر ام روزی اگر دوشینه

8 نقد را باش که سودت نکند غیبِ فردایی و فوتِ دینه

9 ساقیا می به نزاری می‌ده روز چه شنبه و چه آدینه

10 می به سیمینه و زرّینه مده در سفالینه ده و چوبینه

11 گر زبر زیر شود زیر زبر من و کنج خود و گنجِ سینه