تو مرهم دل ریشی و راحت جانی از قاسم انوار غزل 655

1 تو مرهم دل ریشی و راحت جانی دوای درد دل بیدلان نکو دانی

2 کمال حسن ترا گر بصد زبان گویم بحسن و لطف و ملاحت هزار چندانی

3 در آن زمان که براندازی از جمال نقاب نصیب جان و خرد حیرتست و حیرانی

4 بگوش جمله جهان ذکر خویشتن شنوی بصد هزار زبان مدح خویشتن خوانی

5 تبسم تو دلم را بسوخت و گریان ساخت ترا طراوت بادا! که نار خندانی

6 توان شنید، اگر عاشقی، بگوش روان میان مجلس رندان خروش سبحانی

7 هزار جان و دل قاسمی فدای تو باد! که شمع مجلس انسی و نور اعیانی