تو مپندار که بی لعل از جهان ملک خاتون غزل 239

1 در سرابستان جان تا قد او بالا کشید سیل چشمم در فراقش میل بر دریا کشید

2 وعده ی وصلم همی داد او به چشم نیمه مست لیکن آب محبوب جان چون زلف خود در پا کشید

1 به جان رسید دل من ز گردش افلاک شدست جامه صبرم ز دست هجران چاک

2 ز نوشداروی وصلم به جان رسان ورنی چو جان رسید به لب حاصلم چه از تریاک

1 تا چند مرا جانا از غمزه برنجانی حسن خود و عشق ما گویا که نمی دانی

2 از غمزه کافرکیش دل برد و به جانم زد از تیر جفا زخمی اینست مسلمانی

1 من ندیدم ای دل سرگشته جز بیداد ازو می کنم هر لحظه ای صد داد و صد فریاد ازو

2 جز غم و اندوه ازو حاصل نشد هرگز مرا ای مسلمانان شبی هرگز نگشتم شاد ازو