زلف تو که در سیه از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 73

1 دلبرم هم ز بامداد برفت کرد ما را غمین و شاد برفت

2 آن همه عهدها که دوش بکرد با مدادش همه زیاد برفت

1 تا تنگ دلم جای تو خوش پسرست الحق ز خوشی دلم چو تنگ شکرست

2 جانا چو شکر ز تنگت ارنا گزرست دردست من آی کز دلم تنگ ترست

1 سپیده دم بصبوحی شتاب باید کرد بگاه قدحی پر شراب باید کرد

2 نه درّ ه ایم که با افتاب برخیزیم صبوح پیشتر از آفتاب باید کرد