خنده ی شوخ تو فرصت به تغافل از سلیم تهرانی غزل 529

1 خنده ی شوخ تو فرصت به تغافل ندهد زلف در بردن دل صرفه به کاکل ندهد

2 هر کجا زلف پریشان تو باشد، چه عجب باغبان گر به چمن آب به سنبل ندهد

3 وصل خوبان به دو پیمانه ی می موقوف است باغبان تا نشود مست، به کس گل ندهد

4 عشق را فایده ای نیست ز جمعیت حسن زر گل، سود پریشانی بلبل ندهد

5 رزق هرچند که خود می رسد، آن به که کسی پشت چون سایه به دیوار توکل ندهد

6 نیست سامان جهان قابل اظهار سلیم کاشکی این همه گل عرض تجمل ندهد