اندیشۀ تو چو در دل ما بنشست از کمال‌الدین رباعی 98

1 تا که برگرد سبزه لاله برست در گمان می فتد که چون رخ تست

2 نام روی تو می برد لاله زان دهان را بمشک و باده بشست

1 دلم هر شب از عشق چندان بنالد که از آه او چرخ گردان بنالد

2 ندانم چه بیماریست این که جانم ننالد ز درد و ز درمان بنالد

1 روی از آن خوبتر تواند بود؟ هان بگوئید اگر تواند بود

2 آنچنان نازک و چنان شیرین لب نباشد، شکر تواند بود