شیرین دهنت از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 114

1 آه کان قاعدۀ وصل چنان هم بنماند زان همه عیش و طرب نام و نشان هم بنماند

2 اشک من خود سپری بود و لیکن گه گاه مددی بود ز خون دل و آن هم بنماند

1 غمت جز با دلم خوش در نیاید سرح جز با تو سرکش در نیاید

2 گشاده کی بود آن مهرۀ دل؟ که با نقش تو در ششدر نیاید

1 شب نیست کم ز هجر تو صد غم نمی رسد اشکم بچار گوشۀ عالم نمی رسد

2 اندر تو کی رسم؟ که نسیم سحرگهی در گرد آن کلالۀ پر خم نمی رسد