1 ای کمالت نعت عزت در جهان انداخته جان ز شوق تو کله بر آسمان انداخته

2 یک سخن گفته زر از خویشتن با بلبلان شور و غوغا در زمین و در زمان انداخته

3 هر زمان از عشق رویت عقل در شور آمده جان و دل را در محیط بی کران انداخته

4 ارغوان را گفته: وصل ما بیابی، غم مخور زین حکایت صد عرق بر ارغوان انداخته

5 قعر دریای کمال از ناگهان موجی زده مستعین را در مقام مستعان انداخته

6 بی نشانست آن حبیب، اما برای بازیافت صد حدیث با نشان در بی نشان انداخته

7 یک کرشمه کرده با خود از برای خویشتن قاسمی را در بلای جاودان انداخته