درد تو بود نهفته در از مشتاق اصفهانی رباعی 175

1 دلم ز خاک ره آن غیرت پری برداشت ز دستم این گهر افتاد و گوهری برداشت

2 از آن بداغ جنون سرخوشم که نتواند زمانه از سرم این تاج سروری برداشت

1 زد قدم هرکس به گیتی پیشه دیگر گرفت وقت رندی خوش که در دیر آمد و ساغر گرفت

2 در هوای گلشن آن مرغ به خاک افتاده‌ام کاتشم از گرم پروازی به بال و پر گرفت

1 گیرم که بر آن عارض گلگون نگرد کس محرومی حسرت نگران چو نگرد کس

2 بس کن ستم ای ترک جفا پیشه مبادا غافل کشد آهی و بگردون نگرد کس