1 ستمکشان تو، از شکوه لب چنان بستند؛ که از شکایت اغیار هم زبان بستند

2 گمان بصبر رقیبان مبر، اگر بینی زبان ز شکوه دو روزی به امتحان بستند

3 بترس ز آه شهیدان، نه ساکنان سپهر گشاده دست تو درهای آسمان بستند

4 ز من مرنج، دو روزی بباغ اگر نایم پرم بکنج قفس ای هم آشیان بستند

5 ز باغ عشق، نبردم بری ز پرورشت؛ نبسته دسته گلی، دست باغبان بستند

6 چه شکوه سرکنم از دلبران؟ همان گیرم بوعده های دروغم دگر زبان بستند!

7 به مصر رفت ز کنعان هزار کس آذر که گاه آمدنش، راه کاروان بستند