شب بی تو مرا به ناله و سوز از قدسی مشهدی رباعی 167

1 داغ دلم گلی ز گلستان آتش است شور محبتم نمک خوان آتش است

2 هان ای فرشته بر سر خاک شهید عشق ننهی قدم دلیر، که طوفان آتش است

1 آنکه در هر چین زلفش صدمه کنعان گم است چون توانم گفتنش کآنجا مرا هم جان گم است

2 کعبه گویا شد بنا در روزگار بخت ما ورنه چون در تیرگی چون چشمه حیوان گم است؟

1 مرا چو لاله ز بخت سیه رهایی نیست شب مرا به دم صبح آشنایی نیست

2 چو نقش زلف تو بندم چرا نریزم اشک که می‌رسد شب و در خانه روشنایی نیست