ای ذات تو مطلقا از حکیم نزاری قهستانی رباعی 11

1 چندان که در سلوک ز خود پیش تر شدم هر بار زنده باز به جانی دگر شدم

2 چون بازِ چشم دوخته بودم به دستِ شاه خوش خوش به روشنایی او دیده ور شدم

1 خیز ای غلام باده درافکن به جام ما کز وصل توست گردش گردون غلام ما

2 گر لایق است چشمة خورشید را فلک خورشید باده را فلکی کن ز جام ما

1 سخن موجز و منتخب کرده ام زبسیار با اندک آورده ام

2 ز نوع سخن نغز آید به کار که از استخوان مغز آید به کار