ای دهان تو قند و لب همه می از کمال خجندی غزل 972

1 بی غمت شاد مباد این دل غم پرور ما غمخور ای دل که بجز غم نبود در خور ما

2 دردمندیم و خبر می دهد از سوز درون دهن خشک و لب تشنه و چشم تر ما

1 ای روی دردمندان بر خاک آستانت از آب و خاک زآن سو غوغای عاشقانت

2 عرش‌آشیان همائی ما جمله سایه تو با این صفت چه دانند این مشت استخوانت

1 حلال باد می خلد و حور زاهد را که واگذاشت به رندان شراب و شاهد را

2 مبر ز گردن صوفی قلاده تسبیح گذار تا ببرد گردن مقلد را