ای دهان تو قند و لب همه می از کمال خجندی غزل 972

1 ای دهان تو قند و لب همه می قند پیش لب تو لیس بشی

2 تیر از آن قد نهاده سر بگریز بیشکر دور نیست ناله نی

3 راز ما فاش کرد خون سرشک تو کمان را چه می کنی در پی

4 سوختی جان ما به غمزه و زلف چند ریزیم خاک بر سر وی

5 آفتاب از جمال تو خجل است ناز تا چند و سرکشی تا کی

6 زندگی بافت از لب تو کمال که ز رخسارها چکاند خوی