1 مستان تو از جام ازل باده خورانند تا صبح ابد از دو جهان بیخبرانند

2 در راه طلب سر بنهد طالب مقصود آنان که بنالند زپا نو سفرانند

3 زهاد پس از زهد بمیخانه گرایند یک عمر نشاید که بغفلت گذرانند

4 در باغ بیا تا که ببینی گل و بلبل از شوق همه نعره زنان جامه درانند

5 شنعت نپسندند بزنجیری زلفت آنان که گرفتار باین بند گرانند

6 چوگان تو را کی سر گوی چو منی هست کافتاده چو گو در سم اسب تو سرانند

7 بگذر سوی بتخانه که گردند پشیمان قومی که بآن لعبت بیجان نگرانند

8 خفاش ندارد خبر از پرتو خورشید این قوم ملامتگر ما بی بصرانند

9 آشفته بجز من که از آن شمع شدم دور پروانه ندیدیم که از بزم برانند

10 فرهاد تو شکر لبم ای خسرو خوبان در شهر اگرچه همه شیرین پسرانند