عشقت آمیخت به دل درد فراوانی از حزین لاهیجی غزل 66

1 عشقت آمیخت به دل درد فراوانی را ریخت در پیرهنم، خار بیابانی را

2 نام پروانه مکن یاد که نسبت نبود با من سوخته دل، سوخته دامانی را

3 هرچه خواهی بکن، از دوری دیدار مگو وحشت آباد مکن خاطر ویرانی را

4 عشق در دل چه خیال است که پنهان گردد؟ پرده پوشی نتوان، آتش سوزانی را

5 هرکه آسودهٔ خاک است برآید چو سپند آه اگر شرح دهم گرمی جولانی را

6 نازم آشفتگی عشق که خوش می سازد بخت شوریده سرم، طرّه پریشانی را

7 دستم از دامن دلدار جدا ماند حزین چه کنم گر نکنم پاره، گریبانی را؟