لبت را هر که چون شگر مزیده از کمال خجندی غزل 237

1 لبت را هر که چون شگر مزیده است یقین میدان که عمرش پر مزید است

2 نه بیند تلخی جان کندن آن کس که لعل جانفزایت را گزید است

3 نرنجم از تو گر تابی ز من روی که از خورشید دایم این سزید است

4 نخواهم دید من روی صبا را ازین غیرت که در کویت وزید است

5 وصالت را در عالم نیست آمد هنوز اندر مقام من یزید است

6 به بوی حلقه زنجیر مشکین دل دیوانه در زلفت خزید است

7 کمال خسته را ای دوست دریاب که از جان در غم عشقت مزید است