سنبل زلف تو چون از از ابن یمین فریومدی غزل 123

1 سنبل زلف تو چون از گل تر بردارند برقع شام ز رخسار سحر بردارند

2 آفتاب رخ تو چون کند از جیب طلوع عاشقان دیده ز دیدار قمر بردارند

3 با کله گوشه حسن تو روا باشد اگر افسر خسرو سیاره ز سر بردارند

4 طاق ابروی تو چون در نظر آید پس از این شاید ار اهل دل از قبله نظر بردارند

5 عاشقانرا هوس عارض و چشم و لب تست تا مراد از گل و بادام و شکر بردارند

6 چشم دریا صفتم چون ز غمت موج زند بس که از ساحل او عقد گهر بردارند

7 هر کجا پای نهی اهل نظر از سر شوق بمژه خاک همه راهگذر بردارند

8 نکنند ابن یمین را زتو ایدوست جدا دشمنان گر همه شمشیر و سپر بردارند

9 هرگز آنروز مبادا که غم عشق ترا از دل زار من خسته جگر بردارند