قدت بر ماهِ تابان از حکیم نزاری قهستانی غزل 290

1 قدت بر ماهِ تابان سر کشیده ست چنین سروِ خرامان کس ندیده ست

2 تعالی الله خداوندی که از خاک چنین نازک وجودی آفریده ست

3 خنک دستی که از طوبایِ قدّت به شفتالو گرفتن بر رسیده ست

4 دلی پرنارِ غیرت نارِ بُستان زرشکِ نارِ پستانت کفیده ست

5 ز سودایِ خطِ سبزِ تو شب ها قلم در دستِ من بر سر دویده ست

6 دهانت چشمۀ خضرست از آن روی که گردش سبزۀ خط بر دمیده ست

7 کنارم عاقبت پر شد ز یاقوت ز بس خوناب کز چشمم چکیده ست

8 نزاری را که بر تست از جهان چشم غبارِ خاکِ کویت کحل دیده ست