1 دل سختت به سندان سخت بارست دهانت را میان بس راز دارست

2 به آن خاک قدم جان همنشین است به آن چاه ذقن دل یار غارست

3 ز بار جور و بار غم نترسم من و آن آستان چندانکه بارست

4 چو بر گل میخرامی پا نگه دار که گل را بیشتر زحمت ز خارست

5 به طاق ابروان در رشته کاریست سر زلفت ولی رخ ساده کارست

6 که بست آن نقش عارض آفرین باد که آب دست در وی آشکارست

7 کمال از گفته خود هرچه داری تخلص های تو بس آبدارست