خوی خوش تو بهار و باغ تو بس است از اوحدالدین رباعی 34

1 در نقطهٔ خویشتن مرا مشکلهاست همچون سر و پای دایره ناپیداست

2 آن به که ازین قاعده بیرون آییم کاین کار به پرگار نمی آید راست

1 بی نیش مگس به نوش شهدی نرسی بی جان کنشی به نیک عهدی نرسی

2 ننهاده به جهد هیچ کس را ندهند لیکن بنهاده جز به جهدی نرسی

1 خود را تو قباپوش کن و ذاکر باش وین جام بقانوش کن و ذاکر باش

2 گر می خواهی طریق اسرار خدا در سینهٔ خود گوش کن و ذاکر باش