دوستی دامنت آسان نتوان از همام تبریزی غزل 38

1 دوستی دامنت آسان نتوان داد ز دست جان شیرین منی جان نتوان داد ز دست

2 نفسی گر نشکیبم ز لبت معذورم تشنه‌ام چشمهٔ حیوان نتوان داد ز دست

3 کردم اندیشه سر خویش توان داد به تو آن سر زلف پریشان نتوان داد ز دست

4 چون منی گر برود برگ گیاهی کم گیر قامت سرو خرامان نتوان داد ز دست

5 هر چه اندوخته‌ام گر برود باکی نیست شرف صحبت جانان نتوان داد ز دست

6 دل زندانی خود را چو خلاصی جستم گفت کان چاه زنخدان نتوان داد ز دست

7 به ملامت نشود دور همام از لب یار خار گو باش گلستان نتوان داد ز دست