گل و رخسار تو دارند به هم از کمال خجندی غزل 1057

1 گل و رخسار تو دارند به هم یکرنگی لب شیرین و دهانت به شکر هم تنگی

2 به ملامت نشد از لوح دل آن نقطه خال که سیاهی نتوان شست به آب از زنگی

3 خالهای سیه تو بزنخدان گوئی دهنت دانه بچه کرد ز بیم تنگی

4 تا چرا غمزه و ابروی توأم زود نکشت سالها رفت که با تیر و کمان در جنگی

5 صوفی ار جام لبت بیند و در کنج حضور نشکند شیشه سالوسة زهی بی سنگی

6 جامه رنگین چه کنی جام طلب کز می عشق رنگ آنراست که دارد صفت بی رنگی

7 تا هنوزت قدمی در ره هستیست کمال رو که از مقصد خود دور به صد فرسنگی