مشتاقانت ز عافیت مهجورند از مجد همگر رباعی 389

1 ترک من کان دهنش پسته خندان من است در شکر خنده لبش تنگ به دندان من است

2 هر زمانم ز لب خویش حیاتی بخشد شد حقیقت که لبش چشمه حیوان من است

1 تا شاه نیک عهد سر تخت جم گرفت گیتی ز عهد کسری افسانه کم گرفت

2 از داد پشت ملک سلیمان چو گشت راست روی زمین طراوت باغ ارم گرفت

1 جهان به کام شود عشق کامران ترا فلک غلام شود حسن جاودان ترا

2 مدار فخر بود بهر او که مهر فلک ستاید این دل با مهر تو امان ترا