کوی تو، که رشک گلستان ارم از آذر بیگدلی رباعی 17

1 ما به خلد از سر کویت به تماشا نرویم به تماشا برود گر همه کس، ما نرویم

2 تا گل روی تو، در شهر تماشاگه ماست به تماشای گل از شهر به صحرا نرویم!

1 ز دشمنی بمنت، روزگار نگذارد که ظلم گلچین، گل را بخار نگذارد

2 تو ساده لوحی و، اغیار در کمین که تو را کنند رام، مگر روزگار نگذارد

1 دلم، از بی‌کسی می‌نالد و، کس نیست دمسازش؛ چو مرغی کو جدا افتاده باشد از هم‌آوازش!

2 همانا، نامهٔ قتل مرا آورده از کویی که خون می‌ریزد از بال کبوتر وقت پروازش