کوی تو، که رشک گلستان ارم از آذر بیگدلی رباعی 17

1 پیش عذار تو، مه جمال ندارد پیش قدت، سرو اعتدال ندارد

2 هست دو تابنده رخ، چو مهر و چو ماهت مهر پی خط و مه جمال ندارد

1 خوش آنکه شبی با تو سخن گویم و گریم! تو بشنوی و خندی و من گویم و گریم!

2 گر در چمنم، سوی قفس بینم و نالم؛ ور در قفسم، حرف چمن گویم و گریم!

1 مطرب امشب ناله سر کرده است، نایی می‌زند در میان ناله حرف آشنایی می‌زند

2 خدمت دیرین من بین، ورنه در آغاز عشق هرکه را بینی دم از مهر و وفایی می‌زند