دلم ببردی و دانم که از جهان ملک خاتون غزل 1293

1 دلم ببردی و دانم که قصد جان داری سر بریدن پیوند دوستان داری

2 نه شرط صحبت و آیین دوستان دانی نه رسم و عادت یاران مهربان داری

3 به خاطرت نگذشت ای طبیب مشتاقان که خسته ای چو من زار ناتوان داری

4 تو را کجا ز من مستمند یاد آید که صد هزار چو من بنده در جهان داری

5 چرا تو با همه دلجویی و سبک رویی همیشه با من دلخسته سرگران داری

6 به لب رسید مرا جان ز هجر او ای دل تو تا به چند غم عشق را نهان داری

7 جهان به عید وصالت امیدها دارد مباش غافل از اندیشه جهانداری