مرا تویی ز جهان آرزوی جان از همام تبریزی غزل 40

1 مرا تویی ز جهان آرزوی جان ای دوست حیات بهر تو خواهم در این جهان ای دوست

2 میان حلقه زلفت چو مرغ جان بنشست ندید خوشتر از آن دام آشیان ای دوست

3 چه جای جان و دل ما که دلبران جهان شدند بر سر زلف تو جان فشان ای دوست

4 اگر کنند به روی تو نسبتی گل را ز شوق باز شود غنچه را دهان ای دوست

5 به گل طراوت روی تو را نبخشودند و گر چه داشت بسی سر بر آسمان ای دوست

6 چگونه مهر تو ورزیم با چنان رویی که آفتاب چو ما هست مهربان ای دوست

7 میان جان همام است گنج اسرارت مجال نیست کسی را در آن میان ای دوست