دوشم اسباب طرب جمله از آشفتهٔ شیرازی غزل 1107

1 دوشم اسباب طرب جمله مهیا بودی شاهد و نقل و می و عیش مهنا بودی

2 چنگ و نی ناله کنان بربط و دف در افغان خنده ساغر و هم گریه مینا بودی

3 مطربان هر طرفی نغمه سرا چون داود همه خوش لحن تر از بلبل شیدا بودی

4 کرده از صوت حسن محو اثر باربدی در مزامیر چه استاد نکیسا بودی

5 شاهدان رقص کنان دست زنان پاکوبان همه غلمان بهشتی همه حورا بودی

6 شمع آن نور که در طور تجلی میکرد ساحت انجمنش سینه سینا بودی

7 میر مجلس که یکی مغبچه ترسائی که بلب معجزه بخشای مسیحا بودی

8 اژدر گیسوی او سحر خور و جادوکش دربناگوش جمالش ید و بیضا بودی

9 می در آن بزم نه ساغر نه سبو خمخانه محفل از موج قدح غیرت دریا بودی

10 وه چه می آتش سیاله طلای محلولی کان یاقوت کزو قوت روانها بودی

11 تا فشاند بسر مجلسیان شب شاباش دامن چرخ پر از لؤلؤ لالا بودی

12 راست خواهی بمثل بود بهشت دنیا زآنکه آن جنت موعود هم آنجا بودی

13 هر حریفی بظریفی شده سرگرم طرب لیک آشفته در آن واقعه تنها بودی

14 جنگ از چنگ همی سرزد و رجمر خمار دوست دشمن شده محفل صف هیجا بودی

15 پرنیان پوش بتی ساده و ساده زحریر فرش کویش همه از اطلس و دیبا بودی

16 ترک چشمش بخورد خون سیاوش چون می مژه اش چاک زن پهلوی دارا بودی

17 قامت معتدلش غیرت سرو کشمر غمزه متصلش آفت دلها بودی

18 زابرو و زلف و رخ آن لعبتک فرخاری صاحب کعبه و محراب و کلیسا بودی

19 نوش بادا همه دشنام شد و حلقه گسیخت عیش دوران بنگر کش چه تقاضا بودی

20 ساقی دور بمستان می زهر آگین داد ورنه این نشئه کجا درخور صهبا بودی

21 نازم آن باده که پیمود مغ باده فروش بحریفان که از این لوث مبرا بودی

22 وه چه باده می توحید ولای حیدر که شعاع قدحش آتش سینا بودی