بمن گر آن مه بی مهر مهربان از آشفتهٔ شیرازی غزل 1234

1 بمن گر آن مه بی مهر مهربان بودی چه غم بکین اگرم دور آسمان بودی

2 نکات حسن لطیف است و عشق لطف از اوست برمز عشق هم ایکاش نکته دان بودی

3 چه فایده که بشیرش زمصر میآید اگر نه بوی تو همراه کاروان بودی

4 عنان توسن نازش بود بدست رقیب دو گام نیز بمن کاش همعنان بودی

5 لب از خروش فروبسته سینه پرغوغا جرس مگر بدل خسته همزبان بودی

6 سخن زنقطه موهوم رفت و فکر دقیق از آن دهان و میان حرف در میان بودی

7 زخار بادیه از من مپرس ای کعبه که فرش وادی او جمله پرنیان بودی

8 برفت عمر و نیامد نسیمی از گلزار مرا بشاخ گلی کاش آشیان بودی

9 بود که خاک شود بر در تو آشفته که سجده گاهش آن خاک آستان بودی

10 چه آستان در میخانه عنایت حق نجف که روح امینش چو پاسبان بودی